Moja przygoda z wczoraj (dzień świętego mikołaja 6-12-2014)  🙂 ehhh… no co jakiś czas ulegnę, a to Moncheri i totalny ból brzucha, wzdęcie, zgaga, a to jakiś wyrób czekoladopodobny – nie wiem w jakim celu, a to „żelek” – a skład na opakowaniu, ze aż strach, a to nieszczęsna babeczka – muffinek. Babeczka!! Ja przecież nie jem chleba, nie potrzebuje, nie chcę, źle się po nim czuję. Wczoraj symulowałam „ucztę reniferów” (był mikołaj). Moje dziecko powiedziało, że należy przygotować mleczko i babeczki dla reniferów. Pełna konspiracja kiedy poszedł spać, trzymałam ją w ręku, była eco, w sumie niezłe składniki, ale pszenica… Wolę mu kupić coś takiego niż „chemiczne cuda”, tzw. mniejsze zło. Nie jestem matka fanatyczka, za jaką i tak 80% tego świata mnie ma. Krzyś jada słodycze, na zasadzie „mamo mogę słodycza?” – „tak ale jednego i po obiedzie”.

Boże…!!!!! po 15min od zjedzenia (miałam ją w ręce i chciałam sprawdzić co poczuję, jak spróbuję po tak długim okresie nie jedzenia) – myślałam że zwymiotuję takie miałam mdłości. Poszłam spać by nie hefnąć. O 3:00 obudził się synek, więc poszłam zrobić łyka wody… boże…. ruszyły jelita. Do 5:00 nie spałam bo miałam wzdęcie, przelewanie, a brzuch się tak ruszał jak kiedy byłam w ciąży i Krzych mnie kopał z wnętrza. Woda pobudziła perystaltykę jelit. Nie mogłam spać bo taki miałam rozstrój „ogólnoustrojowy”.

Teraz rozumiem co mają na myśli ludzie mówiąc, że mają wzdęcie po wodzie rano. To nie po wodzie tylko po tym co się najedli dnia poprzedniego, a najprawdopodobniej na kolację (np. po owocach). W nocy wszystko zwalnia, woda pobudza jelita o poranku. Byłam przekonana, że jedna i to eko mi nie zaszkodzi. Mam nietolerancję na zboża, nie jem ich bo zawsze czuję się fatalnie, nie mogę nawet „zdrowej” komosy ryżowej. Czasami mi się chce i jem (komosę), ale staram się bardzo mało. Jak zjem więcej niż mało – dramat! Ta muffinka nawet nie była smaczna. Pewnie jest smaczna bo Krzyś lubi, ale ja już się chyba odzwyczaiłam od smaku mąki. Pieczywo, kluski, pierogi – to mnie zupełnie nie rusza. Nie czuję, że to mój pokarm i nie pożądam. Ale!!!! Słodycze!! Zmora, dlaczego nie mam takiej awersji do słodyczy jak do zbóż?!?

Człowiek jednak taki głupi jest, wiem że mi szkodzi, a zjem. Wiem, że będę cierpieć i masz no…. Gdzie była moja silna wola w tamtej chwili? Co ja sobie myślę? Zjem, trudno, odchoruję? Nie potrafię tego nawet logicznie wytłumaczyć. Też tak macie?

Uwaga – ważne informacje, przeczytaj zanim zastosujesz lub skopiujesz.