Grudzień.  Miesiąc wyjątkowy. Od samego jego początku świat przestawia się na inny tryb. Witryny sklepowe, domy, wszystko wokół krzyczy: nadchodzą Święta. I ja też krzyczałam. Bezgłośnie . Z drżącym ze strachu sercem  wyrywałam kartki z kalendarza. Wiedziałam, że jak co roku Boże Narodzenie spędzimy u babci na wsi, że jak co roku przy dużym stole zbierze się cała rodzina i że jak co roku ten duży stół i tak okaże się niewystarczający by pomieścić wszystkie świąteczne potrawy. Dlaczego tak się bałam? Mimo, że mojej choroby nie dało się nie zauważyć, to z bliskimi nie rozmawialiśmy o niej. Tylko rodzice i brat byli „wtajemniczeni”. Przez to czułam, że muszę zrobić wszystko, żeby było jak sprzed choroby- normalnie.  Wigilia zatem była dla mnie swoistym testem czy dam radę…czy dam radę być dawną rozradowaną Anią. Anią z iskierkami w oczach. Anią, która po świątecznej kolacji pije miętową herbatę bo się przejadła, a która mimo to zmieści jeszcze jednego pieroga. Nigdy mi się nie udało być dawną Anią. Im bardziej chciałam, tym wychodziło gorzej. Każdy kęs jedzenia to łzy w oczach i trzęsące się ręce… ale nie dlatego, że musiałam jeść. Dlatego, że nie potrafiłam tak jak dawniej. Że w sercu nie było choćby przebłysku tego co kiedyś.. W zamian za to był strach, ból, zawód, złość, nienawiść…. ale  i tak nie to było najgorsze. Po prostu czułam, że zawiodłam innych. Smutek w oczach mojej mamy, rozczarowanie i zrezygnowanie u taty i brata….. i te ich łzy które bolały najbardziej na świecie. Tak Święta to był dla mnie wyjątkowy czas, wyjątkowo bolesny czas. Wyjątkowo wówczas czułam jak zabieram najbliższym radość i szczęście, jak krzywdzę ich swoją chorobą, jak niszczę, jak ranię tych których najbardziej kocham. Cierpienie innych to było to co nieprawdopodobnie  bolało i wywoływało u mnie jeszcze większe poczucie winy. Jeszcze większe pragnienie własnej śmierci. Nienawidziłam się za to, że nie potrafiłam  powstrzymać anoreksji, nienawidziłam się za swoją słabość, bezradność. Prawda była taka, że tą samą siłą, którą chciałam zniszczyć anoreksje ona niszczyła mnie. Każda moja walka z nią była jej wygraną. Moja siła zamieniała się w jej siłę. Ona stawała się powoli mną a mimo to ja uparcie starałam się ją zabić….. aż w końcu by zabić ją, musiałam zabić  siebie.

Poświąteczny zapisek:

Ból. Wewnętrzny ból. Płacz duszy. Narodził się w ciszy. Skromnie. Niepozornie. Karmiony łzami wzrasta, nie pytając nikogo o zdanie. Wbija swoje szpony w serce, wnika w nie. Sprawia, że ciche, spokojne i bezpieczne miejsce wypełnia się chaosem i strachem. Cisza zamienia się w krzyk, prawda w fałsz, dobro w zło, miłość w nienawiść. Wszystko traci sens. Pustka… Ból – dziecko łez, matka cierpienia.

Kto jest winny

P.S. Bardzo długo trwało zanim przestałam obwiniać się za chorobę.  Później przyszedł czas, w którym zaczęłam obwiniać innych bo przecież winny zawsze być musi….ale to nie prawda. Nie musi. W tej chorobie jak i w każdej innej nie ma winnego….ale o tym na pewno jeszcze napiszę.

część 1, część 2, część 3, część 4